2.12.14

Donostia Marathon 10. La carrera

Much ado about Nothing

O sea, lo que viene a ser un bluff. Mucho hablar, mucho entrenar, mucho especular... al final para nada. Con cualquier otro sería más comedido, aunque solo fuera por respeto y buena educación. Pero conmigo mismo no tengo necesidad de poner paños calientes... un fraude de carrera, tal cual. Vergonzoso.

Salí a 4:06, ritmo para el que había entrenado. Cómodo. Y poco a poco, paulatinamente, fui acomodándome cada vez más. Al paso por el km 10 seguía muy cómodo, demasiado. El ritmo medio estaba en 4:10, que me parecía fantástico, dada la facilidad con la que iba. Mientras tanto, era interminable el reguero de corredores que me adelantaba.

Y ya no volví a mirar el reloj de pulsera en toda la carrera. Corría por sensaciones, a saber:
   - mejor voy tranquilito que hay que guardar las piernas para el final;
   - lo fácil que respiro y la ventaja que le llevo al pelotón de 3h;
   - para qué voy a apretar más, todavía no me apetece;
   - adónde va toda esta gente con tanta decisión, van a petar;


   - qué aburrido es el maratón, tanto rato corriendo despacio para luego quedarte sin fuerzas;
   - me falla la zancada, me duele la cadera y todo por detrás hasta las rodillas;
   - casi una hora y media al paso por mitad de carrera, voy tan sobrado que seguro que hago una segunda parte mucho más rápida;
   - no sé si no me apetece o es que no puedo;
   - cada vez me adelantan más y más rápido, voy lentísimo;
   - ni fuerzas ni ganas de seguir al globo de 3h, que se aleja raudo;
   - no me paro porque sería todavía más aburrido volver andando;
   - cuánta gente animando en el último km; habrá que acelerar, por vergüenza;
   - las patas duras y bloqueadas, pero en pocas carreras habré llegado tan fresco;
   - no me vuelven a ver en un marrón de estos;
   - al mal tiempo buena cara; pero esta me las pagarás, vago, conformista;
   - cualquiera de los 10 entrenamientos específicos de estas últimas semanas tuvo muchísimo más mérito que la pifia de hoy.

Tiempo final: 3h13m40s
Entre 15 y 20 minutos que le robé a la carrera para mi propia desidia.
Aitzakiarik ez.
Pas d´excuses.

4 comentarios:

Darío Collado dijo...

Jo Vreda me dejas patidifuso porque tu preparación fue muy bueno, con dudas como las que arrastramos otros... pero positiva.
Me aferraba un poco a tu resultado para proyectar el mío jeje ;) No en serio, a falta de mi pete del domingo, ¿qué crees que pudo ocurrir? Amén del mal día que hizo, un abrazo!

PD: a recuperar y mira, una más.

vredaman dijo...

Darío, cuando no se ha peleado todo lo que se debería ninguna excusa procede. A mí me pareció que hacía buen día. Que tengas un gran día este domingo y vuelvas contento. Un abrazo.

Darío Collado dijo...

El caso es que, a veces, no se puede pelear todo lo que a uno le gustaría, no sé si fue tu caso.
Por varios, si que creo que hizo mal día que no te lo nuble (nunca mejor dicho) tu tiempo: humedad, viento.. vamos que no eran condiciones de world record. Gracias por los ánimos, volveré contento porque el camino es largo y esta, solo una etapa más :)

Un abrazo!

PD. next Geneve... pero en Maratón? has pensado algo?

Anónimo dijo...

Ez dakit hau Shakespearen hitzkuntza erabiliz idatzi beharko nuen ala ez, much ado about nothing. Always it's an ado abaut something. Alde onari begiratu, maratoi hau gertatzen zenuen bitartean, zure maratoi erdiko denborarik onena egin duzu. Maybe that was your ado this year eta ez mararatoi osoa.
Orain hogei egun pasa direnela Donostia Marathon 11. La conclusión idatzi beharko zenuke.
Ea oraingo honetan irtetzen den.
Ondo segi eta muxu bat,
Jaione